Er is geen weg terug!

Over 3 maanden ben ik 50, nooit gedacht dat ik die leeftijd zou halen. Als kind riep ik altijd

" Ik wordt geen 50." Nou, het ziet er voor nu uit, dat ik het wel ga redden. Vorig jaar lag ik er niet al te best bij en dacht ik : zie je wel!. Maar blijkbaar heb ik nog even te gaan.14 maanden later denk ik, het leven is best geinig. Up and downs heeft iedereen, maar ik ga me niet meer druk maken. Ik volg wat therapietjes, doe een revalidatietje, ga netjes naar de specialisten en zet een traumaatje op de goede plek.

Vul mijn dagen met van alles en ben gestopt met de vraag, waarom (dat stoppen met roken is nog steeds niet gelukt). Misschien komt het door de medicijnen (voor zenuwpijnen krijg je namelijk antidepressiva of zoals mijn vriendin liefdevol zegt; neurotransmitters) of heb ik het inmiddels geaccepteerd.Ik ben bijna 50, nou en! Dat je dan voor de 3e keer in je leven een soort van tussen tafellaken en servet bungelt zal er wel bij horen. Vrouwen schijnen ook een soort midlife crisis te kunnen krijgen die een jaar of 5 kan duren.

Nou ja, dan zit ik er blijkbaar midden in. Ik luister naar de podcasts van Saar, 50 maar nog lang niet dood. Hilarische gesprekken tussen 3 dames over onderwerpen die wel heel erg herkenbaar zijn (aanrader trouwens om te luisteren).

Ik kijk naar optredens van Joost Klein, niet omdat ik de muziek zo geweldig vind maar omdat ik hem als "kunstenaar" fascinerend vind.

Ik doe/deed een poging om een nieuw boek te schrijven en ben ervan overtuigd dat het echt goed is. Dat is ook voor het eerst . Dat ik het nu weer zelf loop te saboteren komt door dat er mensen zijn die zich nu al gaan bemoeien terwijl ze alleen de titel hebben gezien.

Daar kan ik dus enorm van gaan flippen, ze hebben nog geen letter gelezen, de echte feedback krijg ik van 3 mensen, nog geen enkel hoofdstuk zijn naar mijn echte proeflezers gegaan.

En toch zijn er mensen die het nodig vinden zich ermee te gaan bemoeien, laat mij lekker.

Ik wil gewoon een beetje rust om af en toe te typen.

Met 4 jongvolwassenen in huis is dat lastig. Als ik aan de keukentafel zit, heb ik om de 10 minuten een koelkastdeur in mijn rug. Als ik op de bank zit krijg ik gezelschap. En als ik mij opsluit in mijn kamer dan willen ze persé in mijn spiegel kijken, of hebben ze een pincet of stijltang nodig. Dat ik absoluut niet in mijn slaapkamer rook, werkt ook niet mee want schrijven en roken is bij mijn 1 handeling.

Kortom ik doe aan zelfsabotage en geef anderen de schuld omdat ik onzeker ben.

Ik mopper dat het mij niet gegund wordt terwijl ik het mijzelf niet gun.

Ik moet ook toegeven dat ik de beste ben in zelfdestructie, soms lijkt het wel of ik daar mijn energie uit haal. Dat is geen overgangs dingetje, dat is gewoon IK. Een tijd terug schreef ik ergens dat het tijd is voor Q 2.0. Nou ik ben en blijf gewoon Q, ik zeg alleen wat vaker nee en denk je leeft maar 1 keer. Zonder fouten zou het leven saai zijn en wat zijn nou fouten?

De enige zijn de schrijffouten en daar ben ik pro in. Als mensen geen zin meer in mij hebben is dat eigenlijk dikke prima. Heb je kritiek op mij, zou je ook zelf eens in de spiegel kunnen kijken. Ik doe wat ik wil ook al kost mij dat soms moeite want gewoontes zijn nu eenmaal lastig af te leren (kijk maar naar dat roken). Ik doe nog steeds rare dansjes, ik laat nog steeds met regelmaat het eten aanbranden, ik kan nog steeds bloed chagrijnig zijn omdat ik vind dat instanties en bedrijven niet meewerken en zich niet aan de regels houden.

En er zijn nog steeds dagen dat ik totaal geen zin heb in mensen.

Nog steeds ben ik Q.

Weet niet of het een mid-life ding is maar ik heb dus besloten dat ik eigenaar moet worden van een brommobiel. De zoektocht naar mijn brommobieltje geeft mij energie en vreugde. Dat er mensen zijn die roepen : " dan koop je toch een auto", die kennen mij blijkbaar niet.

Ik heb namelijk ook een scoter een elektrische fiets en een step maar ik wil een karretje!!

Ik zie het helemaal voor me, roadtrips in Nederland, in mijn karretje. Kronkelweggetjes en waarschijnlijk hier en daar een pech gevalletje. Extra tankje diesel achterin, en mijn percolator en gaspitje mee. Ik ga al stralen van het idee (kan ook een opvlieger zijn).

Ik negeer iedereen die mij een bepaald merk aanraad of marktplaats advertenties stuurt.

Degene die aankomen met een lijstje dealers negeer ik nog meer, ik heb namelijk ook Google en ben best in staat om reviews te lezen. Ik kan zelfs zelf bellen…..

Als ik dat karretje binnen nu en een paar weken in mijn bezit heb ga ik door Nederland scheuren , van Scherpenzeel tot Maastricht, van Breda tot Almelo.

Vroeger was ik dat rare wijf met die fietskar. Dat mens met die kat en die hond die samen naar buiten gingen en voor de winkel zaten te wachten. Nu ben ik binnenkort dat rare wijf met een mini autootje. En ik geef geen fuck. Gewoon Q en dat boek komt er heus wel. Misschien zelfs wel voor de deadline.

Zoals de dames van Saar zeggen: 50 maar nog lang niet dood.

X Q