Fuck pubers!

Dat over jezelf schrijven he dat valt mij zwaar, in het begin ging het mij vrij makkelijk af, om over die drempel te stappen. Tenminste daar leek het op. Maar hoe meer je over onderwerpen na denkt hoe lastiger ik het vind worden. Open jezelf zegt men (wie zijn men, de mensen om mij heen, de mensen die ik lief heb, de mensen die ik respecteer, de mensen die mij over mijn grenzen durven te laten gaan) Is het dan onzekerheid, dat ik het even niet meer weet? Ja en nee, beide spelen een rol, tuurlijk is het de onzekerheid, maar het is ook dat mij ergens een soort geheimhoudingsplicht indirect wordt opgedragen, men zegt het niet maar je voelt dat soort dingen. Het klinkt maf en zweverig, het is mijn zesde zintuig. Misschien is het om de mensen om mij heen te beschermen. Of misschien is het dat ik de goedkeuring wil omdat je eigenlijk ook over je naasten schrijft.

Mijn dochter mijn prinses of darkness vroeg mij om een stukje over haar te schrijven, over eerste liefdes en alle struggelingen en onzekerheden die daar bij komen kijken. We praatte de hele nacht en ergens kwam ik er achter dat het voor een puber niet anders is dan voor een volwassene. Ze reageren alleen heftiger, nou het lijkt of ze heftiger reageren. Maar het is niet zo, ze durven het te uiten en eigenlijk is dat heel mooi, stiekem verlang ik dan naar dat onbevangen en die openheid. Want als puber mag je veel, je mag met deuren slaan, je mag schreeuwen, je mag dwars zijn , alles wordt op je puber zijn gegooid. Maar als moeder en volwassen persoon kan dat niet. Het zou ook wat zijn dat als je liefdes perikelen hebt je je huilend op je bed werpt en roept ik hoef nooit meer te eten! Ik ga nooit meer naar mijn werk. (maar eigenlijk denken wij toch hetzelfde?) Er is alleen een verschil tussen denken en doen. En nee mensen ik heb het niet over mijn vent !

Ik heb het over de liefde van mijn puber want eigenlijk ben ik stik jaloers en super trots op dat vrouwtje in spe. Ik zie wat ze in die puistenkop ziet, die stoer bier aan mijn keukentafel drinkt en rookt. Het is genetisch bepaald, ze valt niet op de makkelijkste (fucking herkenbaar) en ik ben zo trots op haar zei laat zich niet beïnvloeden door haar "vrienden" (mam ik heb maar een paar echte vrienden en 1 bestie de rest is leuk om mee te chillen) ze denkt na, ze ziet het goede in die jongen. Op straat is het een ventje met een grote bek, wat met de rest van de hangjongeren een beetje chilt in het park. Maar hij brengt haar thuis, haalt haar op, kookt voor haar als ik er niet ben (helaas ze heeft mijn kookskils geërfd) Hij geeft om haar en ook al is zij niet de makkelijkste (dat heeft ze van haar papa ) . wat ik eigenlijk wil zeggen is dat ze weet wat ze wil en dat ze mensen in hun waarde laat, ze mensen (ook die puistenkop) de tijd geeft om hun gevecht zelf aan te gaan. Ze gaat haar eigen weg en ik hoop dat ze veel mooie wegen mag bewandelen. Ik ben trots op haar en zolang ze mij nodig heeft zal ik er zijn. En als ze valt zal ik haar opvangen...ik houd meer van haar dan ik ooit van mijzelf zou kunnen houden. Mijn prinses of darkness waar ik als de tijd rijp is mijn kroon aan geef en dan zal ik met trots haar tiara dragen.

QOD