Fuck sport

Ik en sport, ik haat het en ik houd er van! Mijn moeder dacht, leuk weer een meisje, misschien kan deze wel iets. Mijn vader dacht nee he, niet weer een meisje!. De ellende en het eeuwige aan mij trekken was begonnen. In The Red Corner, mijn vader and In The Blue Corner mijn moeder.

Team blauw koos er voor om mij op mijn vierde op ballet te doen, een tutu of balletpakje kon ze wel vergeten daar liep 1 van de katten mee door het huis te paraderen (of probeerde angstig in de garage onder de auto verstopt zich van tule en strikjes te ontdoen). Les 1 was geen daverend succes. Ik hing op z'n kop aan de barre, neuriede een heel ander liedje (ik dacht dat ik het in mijn hoofd deed maar deed het dus hardop) en blies op de spiegel om er vervolgens poppetjes op te tekenen. En als mij "kopvoeter"heel lelijk was, nou dan likte ik hem gewoon weg. Ik werd weggestuurd met het verzoek om nooit maar echt nooit meer terug te komen. -1 voor team blauw.

Team rood zou het allemaal wel even regelen,karate werd het!. Les 1 vond ik het in kleermakerszit blijven zitten veel leuker dan mij vrij willig vast te laten pakken aan mijn nieuwe pak. Want hey, nieuw en van mij! dus afblijven. (wat mijn ouders nog niet wisten is dat ik het gewoon haat als mensen mij zo maar aan raken, maar daar waren ze snel genoeg achter). Les 2 werd ik afgeleid, er werd van alles klaar gezet aan de andere kant van de zaal voor de jongens die de zwarte band al hadden. Dankzij de grootheidswaanzin van team rood dacht ik natuurlijk dat ik dat ook wel even allemaal kon. Op een ombewaakt moment liep ik als 4 jarige richting de houten plankjes en dacht dat ik ze wel door midden zou slaan. 5 minuten later zat ik huilend in mijn karatepak op de achterbank op weg naar het ziekenhuis, met een hele boze meneer van team rood achter het stuur. Team blauw was na het zien van de hoeveelheid gips not amused toen ik weer thuis verscheen.

Ondertussen mocht ik zolang ik in het gips zat mee met team rood op pad. En om alle drama van mijn tot dan dramatische sportcarrière te verzachten mocht ik een geit. In mijn verknipte brein gingen alle radertjes al in de weer, WTF moet ik met een geit, NO WAY dat ik met een geit thuis kom, ik wil een pony. De aanvoerder van team rood showde mij werkelijk alle schattige geitjes die er waren. Uiteindelijk ging ik stampvoeten, janken en gillen, vooral heel hard gillen. En trekt de meneer van team rood 1 ding niet dat als het kleine hatelijke irritante ding gaat gillen. Vanaf toen stond er geen pony maar een heus echt paard in de thuisweide. Mijn carrière als Ruiter (toepasselijk) was begonnen. Het beest heeft een fantastisch leven gehad en heeft in de loop der jaren al mijn aandacht en liefde gekregen, maar team rood vond het geen sport.....

Ze waren er uit na vele ruzies, haat en nijd. Het werd schermen, een elegante vechtsport. Team blauw blij want (in haar ogen huppelde ik elegant tussen de lijntjes met een heus zwaard heen en weer) en team rood meer dan tevreden want , een vechtsport, een elite sport! Dat ik kampioen werd in allerlei categorieën vond hij belangrijker dan wat ik er van vond. Dat het niet heel vreemd was dat ik beker na beker mee naar huis sleepte omdat ik 1 van de weinige meisjes was die de sport beoefende boeide hem niet. Zijn dochter trainde 6 dagen per week 3 uur per dag en won. Dat ik floretten en degens van honderden guldens aan gort sloeg tijdens de training uit woede en frustratie boeide hem nog minder. Want de familie van team blauw betaalde toch alles. Uiteindelijk ben ik op mijn 17e gestopt, als je er achter komt wat die sport kost en je vind er geen reet aan is het wel klaar.

Team rood en blauw waren al lang klaar met mij, softbal (aldus team rood was dat kut want alleen honkbal was een echte sport, maar je kon hem niet wijsmaken dat meisjes geen honkbal mogen spelen). Hockey deed ik er naast omdat ik op van die walgelijke scholen zat waar dat populair was en ik liever op de "bank"zat en ging feesten. Jiu jitsu was verplicht bij ons thuis net als stijldansen en piano spelen.

Nu sport ik alleen maar omdat ik het nodig heb,omdat het in mijn systeem zit. Omdat ik dan mijn hoofd leeg kan maken en mijn agressie kwijt kan. Eigenlijk ben ik nergens heel goed in, ik ben geen teamplayer. Ik loop hard omdat ik mijn tijd keer op keer wil verbeteren (dat zal wel komen door team rood) Ik kickboks omdat ik mijn agressie kwijt kan. Ik doe aan krachttraining omdat mijn grootste angst is om er uit te komen zien als team blauw. Ik verplicht mijn duivelsgebroed niet om te sporten. Ze spelen buiten ze ontwikkelen hun "eigen" ik en ze komen er wel. Pas als ze zo dik dreigen te worden als team blauw sleep ik ze mee zet ik ze op de loopband tot ze niet meer kunnen. Tot die tijd mogen ze kind zijn. Want ik moest altijd iemand zijn die ik niet wilde zijn. 

QOD