Speciaal om jullie te vervelen

Voor, tijdens en na en soms schrik ik er zelf nog van...

Het was een raar jaar, waarvan mensen vonden dat ik er meer van moest vinden dan dat ik deed en doe. Ontken ik het dan? Nee zeker niet! Maar ik denk dat ik de enige ben die zelf wel weet wat ik wel of niet voel. Het is een soort reis (lekker zweverig Q) die ik in mijn eentje maak.

Had ik verwachtingen van de mensen om mij heen? Ja misschien wel….dan vraag ik mij af welke verwachtingen. Eigenlijk weet ik dat niet. Ik zocht hulp, want dat werd aangeraden en waarom niet, niet geschoten is altijd mis. Heeft mij dat gebracht wat ik verwachtte of wat ik hoopte? Zelfs dat antwoord weet ik niet zeker, als ik die vraag nu met ja of nee moet beantwoorden , dan is het een vet gedrukte NEE.

Dat ze je geen handleiding mee kunnen geven als je ontslagen wordt uit het ziekenhuis met een hersenbeschadiging snap ik ook wel. Maar dat ze je pas 2 maanden later de feiten van de gevolgen vertellen, daar vind ik wat van.

Dat je verandert na zo'n ziekte verloop schijnt normaal te zijn, maar wat nou als dat niet zo voelt? Wat nou als je het gevoel hebt dat ze het je proberen aan te praten? Dat is geen reis meer maar een strijd. Het gevoel hebben dat je minderwaardig wordt behandeld is voor niemand leuk.En ik vind het dus stom……

De ene dag snapt iedereen het zogenaamd volledig, de andere dag behandelen ze je als 1 of andere achterlijke, om de dag er na iets van je te verwachten wat je voorheen altijd deed en de dag er na weer met de opmerking te komen: Ja het is niet niks hoor, je moet een beetje rustig aan doen. WTF make up your mind en zeg gewoon wat je denkt of wat je van mij vindt. I

n het ziekenhuis voelde ik mij "verloren" , mijn kinderen kwamen wel een paar keer langs (lastig om dit te typen want ik wil ze niet het gevoel geven dat ze het niet goed hebben gedaan). En mijn toenmalige partner rende wel even iedere dag een paar minuten langs, maar niemand vroeg mij wat ik wilde behalve schone kleding of iets te eten. Het voelde leeg en ik voelde mij een last dus als men vroeg: is het goed dat ik overmorgen kom dan zei ik ja hoor doe je ding. Ondertussen lag ik daar een paar weken naar het plafond te staren, tv waren te veel prikkels, lezen lukte niet en verder was mijn energie nihil.

Iedereen zijn leven ging door en dat van mij stond stil.

Dus besloot ik mij nog meer terug te trekken uit het sociale leven. Het gevoel van niemand geeft een fuck dus waarom zou ik er een fuck om geven werd steeds sterker.

Eenmaal uit het ziekenhuis verwachtte men meteen dat ik weer "aan" stond. Dat ik niet te veel prikkels (zoals licht, geluid en drukte) kon verdragen werd niet veel mee gedaan in mijn ogen en ik voelde mij schuldig als ik daar weleens iets van zei. Soort van stel je niet zo aan!

Dus zo zat ik een week na mijn ontslag alweer op school voor gesprekken over de jongste (zwaar onder de meds) , kwam mijn dochter na een paar weken weer thuis wonen en ging het dagelijkse leven voor iedereen weer zijn gangetje. Alleen voor mij niet, ik weet niet wat ik moet denken of voelen, ik ben een soort flatline. Ik heb wel tranen maar geen emotie daarbij. Mijn hoofd produceert ze wel maar het is een onsamenhangende massa. Ik huil als ik gekwetst ben of wordt maar in mij raast een woede waar ik zelf bijna bang voor ben.

De zomer kabbelde lekker voorbij en ik heb mij nog nooit zo goed gevoeld. Behalve dat ik mij steeds meer aan mensen ging ergeren. Ik wilde van alles, maar velen vonden daar wat van. De artsen…doe rustig aan, je bent heel erg ziek geweest, de mensen om mij heen die riepen:"Er staat minimaal een jaar voor !" Mensen die verbaasd waren ( ik noem het eerder verwijten) dat ik nog steeds niet aan het werk was/ben.

Dus ga je de verslagen en conclusies van het ziekenhuis maar lezen en lees je wat je bent.

Aangezien de ontvanger bepaald lees ik dus……..ze denkt dat ze alles kan maar ze kan niets. Zo staat het er natuurlijk helemaal niet, maar zo lees ik het wel, zo komt het op mij over. Ik kocht mijn step waar ik mega trots op ben maar al maanden niet meer gebruik.

Doe maar rustig aan, je loopt te hard van stapel bla bla, uiteindelijk was ik alle negativiteit zat en besloot ik niets meer te doen tot de revalidatie van start ging.

En zo het geschiedde! Q ging vol goede moed naar de revalidatie. Allemaal lieve en begripvolle mensen, ik kan niet anders zeggen. Ik heb aan alles netjes meegewerkt, mijn kracht is een beetje toegenomen en ik heb een deel van mijn doelen gehaald. Edoch….het voelt niet goed. En ik wil ze niet afzeiken want er zijn vast heel veel slimme mensen geweest die er onderzoek naar hebben gedaan en weten wat goed voor je is. Maar waarom voelt het dan niet zo?

Ben ik echt veranderd? (zo voelt het nog steeds niet).

Ontken ik? (ik vind zelf van niet)

Liggen of lagen mijn verwachtingen te hoog? (Ik weet helemaal niet wat ik moest verwachten van de revalidatie, dus welke verwachtingen?)

De begripvolle en liefdevolle behandeling komt bij mij denigrerend over, ik weet dat ze het niet zo bedoelen maar zo voelt het.

Ze benadrukken je mankementen, dat is onderdeel van het proces en het is echt niet dat ik de feiten niet onder ogen wil zien maar mijn trots brokkelt iedere dag een stukje meer af.

Trots is overigens geen zelfvertrouwen, want daar is vrijwel niets meer van over.

Als ik naar mijzelf kijk in de spiegel dan hebben ze gelijk , je wordt nooit meer dezelfde.

Ik zocht een foto van vlak voor en schrik als ik nu mezelf zie….logisch dat men mij niet meer serieus neemt. Ik voel mij gewoon geen volwaardig mens meer.(En dat ga je dan uitstralen).

Iedereen kan van alles roepen maar dat neemt het gevoel niet weg.

Ik doe mijn best echt waar, maar dat lukt niet altijd.

Als je dan aangeeft weer je werk op te willen pakken en je werkgever totaal niet meewerkt. Mijn direct leidinggevende valt niets te verwijten, die heeft haar stinkende best gedaan maar van hogerhand komt er dus niets van de grond. Zit je dan op de bank, Ik had geen depressie maar ik heb het idee dat deze nu wel op de loer ligt. Tot nu toe lukt het mij iedere dag weer om deze met een denkbeeldige bezem het huis uit te jagen. En stap ik iedere dag op mijn scootertje richting revalidatie. Maar het voelt leeg allemaal, geen idee waarvoor je het doet.

Het gevoel hebben dat alles wat je aanpakt fout gaat en iedereen dat maar al te leuk vind om te benadrukken. En ik weet heus wel dat ik leuk, lief en grappig kan zijn, alleen lijkt het of niemand dat meer kan zien. Nou ja, zo voelt dat! En gevoel kun je nou eenmaal niet uitzetten. Gewoon het gevoel hebben dat je geen volwaardig mens meer bent. Of dat je als volwaardig wordt gezien als het een ander uitkomt omdat ze dan iets van je nodig hebben.

Het schijnt erbij te horen , in een soort gat vallen om jezelf opnieuw te moeten ontdekken maar leuk is het niet. Maar het voelt egoïstisch om aan jezelf te werken terwijl je andere shit op moet lossen. Er achter komen dat niet anderen maar je jezelf hebt laten vallen is gewoon kut.

Laat het los (wat werk betreft) is het advies van zo'n beetje iedereen, ja hallo!!!!!! Jij hoeft niet te leven van 70% van je salaris met een gezin. En als je dan het gevoel krijgt dat ze bij de revalidatie nogal sceptisch zijn over mijn terugkeer als werkend persoon dan voel je je gewoon echt minderwaardig. Ze zeggen het niet op die manier maar het komt wel zo op mij over.

De kracht in mijn handen is echt heel erg verbeterd: van 8kg knijpkracht naar 18/20kg vind ik dus iets om trots op te zijn. Maar de reactie is dan: Dat is op zich voldoende voor dagelijkse werkzaamheden. En als je daar fris en fruitig zit en men aanstuurt op een neuro psychisch onderzoek omdat dat ook handig kan zijn voor een eventuele uitkering dan zakt de moed in je schoenen en vraag je je echt af ben ik gek of past deze behandeling totaal niet bij mij. Maar ja, er is dus geen andere behandeling in Nederland. Als de psycholoog zegt : al die jaren dat ik hier werk ben jij de tweede met deze vorm van schade dus we weten het ook niet zo goed. Dan ga je je dingen afvragen… dus op zoek naar antwoorden.

Niemand heeft die antwoorden (misschien alleen ik) en in de VS gaan ze op een hele andere manier te werk, maar dat wuiven ze hier weg en kost minimaal 22k en wordt geen dubbeltje van vergoed.

Frustrerend dat het UWV zelfs aangeeft dat ik nog maar een jaartje op el banco kan blijven hangen en dat ze dan eens verder gaan kijken.

Frustrerend dat ik mij niet gehoord voel en onbegrepen. Frustrerend dat ik mij een minderwaardig persoon voel.(Niemand zegt dat, ik voel dat zo).

Frustrerend dat ik, ik niet meer ben. Terwijl ik dat wel wil zijn. Een soort rouw om iemand die dood is terwijl ik nog springlevend rond spring.

Het is een rare gewaarwording die wel een soort van aangepraat lijkt terwijl ik er zo positief in ging. Alsof je niet positief mag zijn of zo……

Ik wil weer een volwaardig leven en niet afgeschreven zijn, ik wil weer geluk en liefde kunnen voelen. Maar daarvoor moet ik afscheid nemen van sommige mensen in mijn leven.

Stapje voor stapje begin ik mijzelf weer te (her)kennen. Ik kom d'r wel…..

Heb iemand een soort van in mijn leven terug die ik blijkbaar heel erg gemist heb (soms als kiespijn). Ik ben geen verwarde gek, ik weet heel goed wat ik wil en ik laat mij door niemand meer tegenhouden, ook al heb ik daar een lange adem voor nodig.

Niet iedereen zal Q 2.0 de leukste vinden maar er zit heus nog wel een stukje Q 1.0 die daar geen fuck om geeft.1 tot 2 mensen op de 100.000 krijgt deze vorm van hersenvliesontsteking en er zijn er maar weinig die er zo goed vanaf komen als ik of het overleven.

Of ik geluk heb gehad of dat het wilskracht was, geen idee. Ik ben er nog en jullie moeten het er maar mee doen, nu ik zelf nog

X Q